Раптам стук у дзверы

Апавяданне “Заплюшчаўшчы вочы” пачынаецца словамі: “Я ведаю чалавека, які мроіць дні навылёт”. Этгар Керэт спадзяецца, што яго чытач таксама. Тут усё-ўсялякае: і трохпавярховая хлусня, і вокамгненнымя пераўвасабленні, і шчымлівая неспадзяванка, і грубая праўда пра тое, як пад чорным лесам спадкаўся чорт з бесам. Тут карацелькі пра вымыслены свет, які можа ўцелавіцца ўвачавідкі.
Кератавы гісторыі дбайна выбудаваныя, даверху наладаваныя сэнсам, агаляюць нерв і адлюстроўваюць бязладдзе штодённага жыцця заходняй цывілізацыі.